Het was 23 juni 1978 en ik had net mijn middelbare schoolexamen gehaald. Die avond zouden Bob Dylan en Eric Clapton de Kuip voor het eerst muzikaal in vuur en vlam zetten. En ik zat daar met mijn veldkaartje van 35 gulden in de stromende regen. Er was nog geen noot gespeeld, maar voor mij kon het al niet meer stuk.
Ik waande me even Cor Kieboom, de populaire voorzitter van Feyenoord, toen ik die middag de heilige grond van het stadion betrad. (Ja, er was zelfs een voorprogramma). Het verhaal ging dat de Kuip al volstroomde, als hij alleen maar op de middenstip ging zitten. Nu stroomde het stadionplein ook vol. Niets wees erop dat er vandaag iets bijzonders ging gebeuren.
Of het moest de gemiddelde leeftijd van het publiek zijn. Die lag veel lager dan bij voetbalwedstrijden. En het was op vrijdagmiddag ook nooit zo druk rond de Kuip. Ik parkeerde mijn fiets op dezelfde plek als op zondagmiddag bij de voetbalwedstrijden. Onder de ‘luchtbrug’ over het rangeerterrein, in de geul tussen de weg en de spoorrails.
Het Kuipconcert was een cadeautje van mijn ouders, net als het toen gebruikelijke horloge (Seiko). Alles verliep heel normaal. Geen extra controles bij de ingang of extreme merchandising. Wel veel regen, maar dat was ik gewend. Maar nu waren er optredens van popmuzikanten van het eerste uur. Eric Clapton blies met zijn snerpende gitaarsolo’s iedereen omver en deed zijn bijnaam ‘Clapton is God’ alle eer aan. En dan moest Dylan nog komen.
Rond 21 uur betrad hij het podium, witte broek en zwart leren jack. Hij begon met een paar nummers van ‘Street Legal’, de elpee die toen net was uitgekomen. Steeds als ik het prachtige ‘Señor’ hoor, denk ik: maar zo mooi als toen op dat verregende podium in de Rotterdamse Kuip heeft het nooit meer geklonken. Tweeëneenhalf uur later was het afgelopen na ‘The times they are a-changing’ als toegift. Zelfs de stadionsuppoost was ontroerd: „Gooi die muziek maar in mijn pet, maar dit … dit is nog mooier dan voetbal.”
Inderdaad, die tijden van weleer keren na vandaag niet terug. Na 47 jaar na Bob Dylan geeft Di-rect het laatste Kuipconcert. Maar gelukkig hebben we de beelden van het bioscoopjournaal, want mobieltjes bestonden nog niet. En hoe oud en zwart-wit het er ook uitziet, in mijn hart blijf ik forever young.